Dikke huid

“Ik ben dik geboren. Toen ik ter wereld kwam, ergens in juli, woog ik 10 pond en dat is rijkelijk veel voor een baby. Een weg terug was er niet meer vanaf die bewuste, hete dag.”

In 'Dikke huid' neemt de zeer dikke heldin van het verhaal de lezer mee in haar dagelijks leven vol knellende terrasstoelen, dunne actrices op de televisie en troostende tompoezen. Een soms hilarisch, maar vooral intiem portret van een zwaargewicht.

Bij een laatste poging om af te vallen grijpt ze, uit pure machteloosheid, alles aan dat de afvalindustrie te bieden heeft, van tijdelijke maagballon tot mindfulness affirmaties tot ijs-badende gezondheidsgoeroe ’s. Ze komt terecht in een wereld vol wanhopige dokters, beloftevolle proteïnerepen en dunne diëtisten Ondertussen staat er, pal voor de ingang van het tuincentrum, een gebakskraam geduldig te wachten. 'Dikke huid' is ook een scherpe, maatschappelijke observatie. Over de schuldvraag, over tegenstrijdige beleidskeuzen, over dik-representatie en over (on)bewuste uitsluitingsmechanismen in het sociale en professionele leven.

Waarom wil je dit boek ondersteunen?

Omdat dik-zijn iedereen aangaat: van dun tot dik. Iedereen lijkt bezig te zijn met zijn gewicht, vaak onder het mom van gezondheid, maar stiekem is de beweegreden nog vaker: er níet dik uit willen zien. Het boek geeft inzicht in hoe sterk en alom aanwezig deze norm een rol speelt in ons dagelijks leven. En hoe deze opinie een bepalende factor is in stigmatisering en maatschappelijke uitsluiting van (hele) dikke mensen.