Mijn ervaring met Slagboom: crowdfunden van station naar station

Enige jaren geleden bezocht ik een schrijversworkshop van Kluun. Veel kan ik mij er niet meer van herinneren, maar één uitspraak van Kluun staat mij nog helder voor de geest:  “Eén miljoen Nederlanders loopt rond met de gedachte om een boek te schrijven. Slechts vijftig van hen lukt het daadwerkelijk een boek uit te brengen”. 

Tijdens de jaren waarin ik aan het manuscript Van Rode Plein naar Chinese Muur, een reis met de Trans Mongolië Express werkte, heb ik ondervonden wat Kluun bedoelde. Regelmatig wilde ik de moed opgeven maar telkens kroop ik toch weer achter mijn laptop. In december was het manuscript eindelijk gereed. In het tempo van een boemeltreintje had ik het eerste station bereikt. Toen was het zaak het spoor naar het volgende station te vinden. Daarvoor bracht ik veel tijd door in karakteristieke en inspirerende boekenwinkels als De Dominicanenkerk in Maastricht, Waanders In de Broeren in Zwolle en Pied à Terre in Amsterdam. Voorwaar geen straf. In deze gespecialiseerde winkels lokaliseerde ik reisboeken van onbekende schrijvers. Zij die erin waren geslaagd om hun boek op de markt te brengen en daarmee behoorden tot “de vijftig van Kluun”. Mijn zoektocht leidde naar Ate Hoekstra, de schrijver van Vandaag rijst, morgen rijst. Door hem kwam ik in contact met Uitgeverij Palmslag in Groningen. In een paar weken tijd had ik het volgende station bereikt.

Een spannend moment brak aan: de beoordeling van mijn manuscript. Zou het spoor doodlopen? Tot mijn grote opluchting doorstond mijn manuscript de kwaliteitsproef. Ik mocht gaan crowdfunden. Maar wat is crowdfunden precies? Wikipedia bracht uitkomst. De digitale encyclopedie vertelde mij het volgende: “Crowdfunding is een alternatieve wijze om een project te financieren. Om kapitaal te verwerven wordt iedereen de kans geboden om in het project te investeren.”

Om mijn eindstation te kunnen bereiken moest ik dus anderen de kans bieden om in mijn boekproject te investeren. Maar wie waren dat dan wel? En hoe kwam ik met hen in contact? Na een week viel het kwartje. Ik heb altijd gedacht dat veel Nederlanders dromen van een reis met de Trans Mongolië Express. Dat mijn boek hen ervan kon overtuigen ook daadwerkelijk die reis te gaan maken. Die dromers zouden vast willen investeren in mijn project, ik moest ze alleen nog zien te vinden!  

Uitgeverij Palmslag hielp mij op weg met hun eigen crowdfundingplatform www.slag-boom.nl. Daar hoefde ik vrijwel niks voor te doen. Uitgever Maurice van Dijk hielp mij met het bepalen van de tegenprestaties. Nooit gedacht dat mensen willen betalen voor een naamsvermelding in een boek maar Maurice overtuigde mij hiervan. Ook bracht hij mij in contact met twee auteurs die na een geslaagde crowdfundactie op Slagboom hun eerste boek konden uitgeven: Rieks Veenker (De Tuinder van Ginder) en Ditha Blaauw (Meer dan Wortels). Ditha moedigde mij aan om niet in problemen te denken maar in kansen: “Omdenken Lex”, was haar advies. Had ik dat sinds de workshop van Kluun niet al gedaan?

Ik ben nu twee weken bezig met crowdfunden. Mijn Facebookvrienden hebben gezorgd voor een aardig beginkapitaal. Dankzij hen haalde ik tot nu toe 19% van mijn beoogde opbrengst op. Dat is een mooi begin. Met veel plezier constateer ik dat familie, vrienden en collega’s ideeën inbrengen en vaak nog wel iemand weten die ook geïnteresseerd is. Inmiddels zit ook mijn hele gezin in de crowdfund-business. Tijdens een avondmaaltijd Kip Siam wezen mijn kinderen mij op de volgens hen onuitputtelijke mogelijkheden van Instagram. Als reactie op mijn onnozele blik riepen zij direct in koor: “Oké Pap, je bent 59 dus je snapt er waarschijnlijk weinig van, maar wij gaan je helpen.” En dat doen ze!

Het leukste van alles: ik kan mij uitleven in het schrijven en samenstellen van een fraaie flyer, in het maken van een mooie Facebookpagina (Trans Mongolië Express) en het opstellen van prikkelende teksten voor digitale nomaden, bloggers en vloggers. Zelfs in het verzinnen van een toepasselijk e-mailadres kan ik mijn inspiratie kwijt (treindroomreis@gmail.com).

Ik ben er nog lang niet. Ik heb nog een groot bedrag te gaan,maar  heb nog 32 dagen. Eén ding stelt mij gerust: een deel van de lezers van deze column behoort tot mijn potentiële kapitaalverstrekkers. Misschien dromen zij van een reis met de Trans Mongolië Express. En dat dromen gaat het beste door elke avond voor het slapen gaan een paar hoofdstukjes uit mijn boek te lezen. Vroeg of laat verhuist het boek dan van het nachtkastje zo de koffer in. De koffer die meegaat van Moskou naar Beijing; van Rode Plein naar Chinese Muur. Ga dus snel naar www.slag-boom.nl!

- Lex Niekel